Akcję powieści otwiera scena pirackiego ataku na jacht żeglujący po Morzu Śródziemnym, w wyniku którego ginie sir Cathal Goodenough, ojciec jednego z kolegów Jamesa Bonda z Eton. Córka Goodenougha, Amy, zostaje uprowadzona. Tymczasem Bond staje się mimowolnym świadkiem tajemniczego rytuału, przeprowadzanego przez mężczyzn będących – jak się wkrótce okazuje – członkami stowarzyszenia o nazwie Millenaria, którego celem jest odbudowa cesarstwa rzymskiego. Wydarzenie to staje się jednak przyczynkiem do poważnych kłopotów w jakie wpada podczas organizowanej przez jednego z nauczycieli letniej wyprawy na włoską Sardynię...

Krwawa gorączka to druga powieść z serii Young Bond, opisującej przygody Jamesa Bonda z czasów jego młodości. Jak wspomniałem w innym miejscu, projekt ten wydawał mi się być całkowicie pozbawiony sensu – pisanie książek o najsłynniejszym agencie Jej Królewskiej Mości adresowanych do czytelników segmentu „young adults” wydawało się być posunięciem zasadnym, ale jedynie z marketingowego punktu widzenia.
Jednakże lektura pierwszej w serii SilverFin zmusiła mnie do zweryfikowania swego zdania. Krwawa gorączka utwierdziła mnie jedynie w przekonaniu, że powieści Charliego Higsona świetnie sprawdzają się nawet w przypadku czytelników o jakże innych, niż ich docelowy target, oczekiwaniach. Naturalnie, nie uświadczymy w nich wielu elementów charakterystycznych dla tej postaci znanych z książek Iana Fleminga (i kontynuatorów). Higson jednak z całą pewnością posiada ogromną umiejętność tworzenia frapujących historii, a Krwawa gorączka pod każdym względem okazała się być jeszcze lepsza, niż jej poprzedniczka. Choć opisana pokrótce powyżej fabuła może wydawać się banalna i naciągana, to w samej powieści sprawdza się świetnie. Szczególnie, że Higson potrafi ubarwić ją dobrymi opisami. Nie skupia się na nich co prawda tak, jak miał to w zwyczaju robić choćby Fleming, jednak bardzo dobrze wprowadza czytelnika w akcję. Szczególnie dobrze wyszło Higsonowi przedstawienie Sardynii: jej flory, trudnego klimatu, ale też zamieszkujących wyspę ludzi, ich specyficznego charakteru, łączącego bitność i dumę.
Jednak zdecydowanie najmocniejszą stroną powieści są postacie. Żadna nie jest jednowymiarowa czy płaska. Higson każdej z nich nadał osobowość, co wcale nie było łatwym zadaniem, zważywszy na ich ilość. W Krwawej gorączce poznajemy na przykład kuzyna Bonda, Victora Delacroix, który na wyspie wiedzie spokojny żywot w towarzystwie ekscentrycznego artysty Poliponiego (nawiasem mówiąc, ich „przyjaźń” jest mocno dwuznaczna). Lokalny watażka, hrabia Ugo Carnifex, z pewnością może stanąć w jednym szeregu z najciekawszymi czarnymi charakterami bondowskiej serii, głównie za sprawą zaburzenia na które cierpi – chorobliwej awersji do brudu i zarazków (pomysłowy jest sam opis genezy tego zaburzenia). Z pewnością jednak najciekawszą postacią jest Zoltan Madziar, węgierski (sic!) pirat, którego banda odpowiedzialna była za tragedię rodziny Goodenough. Zoltan jest w tej historii czarnym charakterem, co do tego nie ma wątpliwości, jednak konstrukcja tej postaci nie jest jednoznaczna. Na swój sposób otacza Bonda opieką, zaś jego stosunek do więzionej Amy jest mocno... złożony. Dodatkowo, wskutek odniesionych ran, jego stan się systematycznie pogarsza, co paradoksalnie sprawia, że czytelnik zaczyna mu współczuć, niż złorzeczyć.

Reasumując, Krwawa gorączka jest solidną porcją literatury, która z całą pewnością może przypaść do gustu również dojrzałym czytelnikom, którzy w zasadzie nie są docelową grupą odbiorców serii Higsona. Powieść ta jest najlepszym dowodem na potencjał autora, talent do opowiadania historii i umiejętność tworzenia wyrazistych charakterów.
I dlatego też żałować można, że Charlie Higson nigdy nie dostał szansy na stworzenie opowieści o dorosłym Jamesie Bondzie...